In de zomer van 2012 bezocht ik het Harvard Museum of Natural History en belandde in een enorme zaal vol vitrines met ‘primitive tools’, voornamelijk afkomstig uit Oceanië, waar ik meteen hartkloppingen van kreeg. Ik vond ze een ultiem

Beeldverslag van verschillende stadia van het raku stookproces. Het werk wordt bij circa 950˚C uit een buitenoven gehaald. Het enorme verschil in temperatuur zorgt ervoor dat het glazuur hoorbaar craqueleert.

De beelden in deze serie zijn ontstaan vanuit een bepaald gevoel voor verhoudingen of vanuit intuïtie waarbij de klei zich als vanzelf onder mijn handen vormt. Ik maak na het stoken soms combinaties met allerlei (zeer selectief) van straat of strand

Deze vrije vormen zijn geïnspireerd op de Etruskische fibula, een tweedelig gebruiksvoorwerp met gaatje en pen en daarmee de voorloper van de sluitspeld. Romeinse vrouwen droegen een stola die werd vastgebonden met een bronzen fibula.

Vanuit het atelier is veel ‘bird life’ waar te nemen, dus toen er voor een expositie met het thema ‘Dieren’ op korte termijn iets gemaakt moest worden, was het beestje snel gevonden.

Bird Basins: kegelvormige tuinobjecten waar vogels water uit kunnen drinken, kunnen badderen of een graantje kunnen pikken. Vorstwerende klei, met pure oxides ingewassen, geglazuurd en hoog gestookt.

De serie schalen die ik vanaf eind jaren ’80 maakte is ontstaan vanuit de behoefte keramiek te combineren met andere materialen. De schalen werden opgehangen in dragers van perspex (toen

‘De grillige, soms wellustige vormen, met namen als Virilis Toros (voor een Spaanse Rioja), Magique d’Afrique (voor een Zuid-Afrikaanse wijn) en Amuse Bouche (voor de smaakbeleving) verbeelden het